Heavy Metal czyli Trudna Acz Satysfakcjonująca Miłość.

W dniu gdy piszę te słowa obchodzimy 30-tą rocznicę śmierci basisty grupy Metallica Cliffa Burtona. Burton, jeśli ktoś nie wie, zginął w wypadku autokaru grupy Metallica na trasie promującej legendarny album „Master of Puppets” na skutek wypadnięcia przez okno przy pryczy Kirka Hammetta, którą zajmował tej nieszczęśliwej nocy na skutek wygranego z Kirkiem zakładu, a którego stawką była noc w najwygodniejszej z autokarowych prycz. Śmierć Burtona była czystym przypadkiem, gdyby panowie założyli się dzień wcześniej lub później to dziś wspominalibyśmy nie Burtona a Hammetta. Life’s a bitch…

Dzisiejsza smutna rocznica sprawiła, że chciałem dzisiejszy wpis poświęcić muzyce heavy metalowej, która to w moim życiu jest obecna od zawsze, zarówno w warstwie wizualnej jak i dźwiękowej. Będąc jeszcze szczylem w podstawówce (którą ukończyłem w 1995 roku) pamiętam, że w oczy bez przerwy rzucały mi się koszulki starszych kolegów (którzy wówczas wydawali mi się naprawdę dorosłymi facetami) z okładkami płyt Megadeth, Death, Metallica czy Cannibal Corpse. W tamtym czasie, powiedzmy początek lat 90-tych XX wieku, w naszym kraju panowała zakrojona na naprawdę szeroką skalę kultura kasetowa i właśnie kasety wyżej wspominanych zespołów stanowiły obiekt westchnień wielu z moich kolegów w podstawówce, oczywiście piraty, legalne kasety zaczęły pojawiać się u nas dopiero w 1993 roku. Będąc w podstawówce nie gustowałem w muzyce metalowej, moim oczkiem w głowie już wtedy był rock progresywny i klasyczny rock spod znaku Pink Floyd, Led Zeppelin, Queen czy Dire Straits jednakże ten cały mroczny świat muzyki heavy metalowej wraz z cała swoją upiorną oprawą przemawiał do mnie w sposób chyba podświadomy by niebawem uchwycić za gardło także mnie. W moich zbiorach kasetowych zaczęły pojawiać się płyty grupy Metallica („Metallica”.1991 oraz „Master of Puppets”,1986) , Iron Maiden („Killers”.1981, „No Prayer for the Dying”, 1990 oraz „Fear of the Dark”, 1992) czy AC/DC („The Razor’s Edge”, 1990). Były także koszulki Metallici i worek marynarski Iron Maiden z okładką „Fear of the Dark”). Muzycznie coraz bardziej zaczął ten świat wabić swymi ciężkimi riffami, niskimi w rejestrze gitarami i mrokiem ziejącym z atmosfery samej muzyki. Nigdy jednak nie spenetrowałem świata muzyki heavy metalowej głębiej, tak naprawdę to do dziś (pewnie wstyd się przyznać) nigdy nie słyszałem w całości żadnej płyty czy to grup Death, Cannibal Corpse czy Obituary zaś najbliżej do tego świata się zbliżyłem penetrując gruntownie twórczość szwedzkiej grupy Opeth.

Wraz z nadejściem ery internetu oczywiście wszystko stało się prostsze dla wówczas jeszcze nie będącego w stanie w wymarzonym tempie budować własnej, namacalnej kolekcji płytowej fanatyka muzycznego. W końcu mogłem poznać w całości i co dla mnie najważniejsze, w porządku chronologicznym historię heavy metalu. Oczywiście powszechnie panuje opinia, że korzeni tej muzyki należy szukać w twórczości takich grup jak Black Sabbath, Deep Purple czy Led Zeppelin i wiele w tym prawdy oczywiście i nie przeszkadza fakt, że wyżej wspomniane grupy z kolei korzystały pełnymi garściami z bluesa (Debiut Black Sabbath to dla mnie nadal bardziej blues-rockowy album aniżeli prekursor metalu. Tytuł prekursora i niedoścignionego wzoru wczesnej muzyki metalowej należy przyznać albumowi „Master of Reality” Ozzy’ego i spółki) czy muzyki klasycznej czy tez barokowej (Deep Purple). Sięgając jeszcze bardziej wstecz pierwszym chyba poważnym, bezkompromisowym, uderzającym swą brutalnością i bezkompromisowością (oczywiście jak na tamte czasy) nagraniem proto-metalowym był utwór grupy The Beatles „Helter Skelter” z legendarnego Białego Albumu. Utwór musiał mieć prawdziwie złowrogą moc skoro na jego wpływ powołał się Charles Manson mordując w bestialski sposób ówczesną żonę Romana Polańskiego Sharon Tate i czwórkę innych nieszczęśników. Był tez Queen i ich obłąkany „Stone Cold Crazy” czy „Sheer Heart Attack” – heavy metal lat 70-tych.

Muzyka heavy-metalowa czy jakikolwiek pokrewny gatunek nigdy nie zdobyła mojego serca w sposób w jaki zrobiły to inne gatunki muzyczne ale zawsze była blisko, zawsze wychodziła naprzeciw gdy była z różnym powodów potrzebna, czy to w chwilach złości na cały świat, dołka psychicznego wieku dojrzewania czy fizycznego wycieńczenia gdy napieprzałem kilkudziesięciogodzinne szychty w restauracji na przełomie wieków. Zapomniałbym o Guns N’Roses, który to zespół był moim ukochanych w okresie podstawówki i których wieloczęściowe rozbudowane kompozycje z podwójnego, absolutnie rewelacyjnego, album „Use Your Illusion” zachwycają do dzisiaj a na tamten czas wydawały mi się absolutnym szczytem możliwości syntezy metalu z czymś co jeszcze wówczas nie wiedziałem, że nazywa się rock progresywny. Z biegiem lat moim uszom objawił się gatunek, który pokochałem tak mocno jak z czasem znienawidziłem czyli Progressive-Metal. Gdy po raz pierwszy usłyszałem albumy Dream Theater takie jak „Awake” czy „Metropolis 2:Scenes from a Memory” mój świat stanął na głowie i wydawało mi się, że odkryłem Święty Graal wypełniony wywarem z sensu życia. Były tez albumy Queensryche czy Fates Warning ale to Dream Theater na długo zdobyli moją największą sympatię. Wszystko się skończyło z chwilą gdy nowojorczycy wpadli w przewidywalny, monotonny, wtórny i najzwyczajniej w świecie nudny cykl płyta-trasa-DVD i tak w kółko. Coś pękło, coś się wypaliło i obecnie mam ani dla nowych poczynań Dream Theater ani czasu ani cierpliwości. Z chęcią natomiast wracam do płyt grup, które muzykę heavy metalową kształtowały. Ogromną estymą darzę dokonania grupy Hawkwind, z której nota bene wywodzi się jedną z największych ikon metalu – nieodżałowany lider Motorhead Lemmy, a która to grupa (Hawkwind) dokonała świetnego mariażu stylów takich jak metal właśnie, space rock i rock progresywny.

Jedną z podstawowych cech muzyki dla mnie jest to, że muzyka podsycać, podtrzymywać lub łagodzić ma pewne konkretne emocje, uczucia, stany psychiczne i sięgam po konkretny rodzaj muzyki wówczas gdy spełnić on ma w moim życiu pewną konkretną rolę. Metal nigdy nie kojarzył mi się ze złymi emocjami, pomimo całej swojej aury, która przecież w dużej mierze jest kreacją artystyczną. Pisząc swoją prace magisterską na temat walki Frank Zappy z amerykańską cenzurą muzyki rockowej natknąłem się na szereg idiotyzmów dotyczących ukrytych treści zaszyfrowanych rzekomo w nagraniach grup heavy metalowych i tychże grup fatalnym wpływie na młodzież. Stek bzdur. Za każdym razem gdy chciałem pozbyć się złych emocji nie szedłem na zewnątrz przywalić komuś w ryj czy nie wyżywałem się na domownikach lecz włączałem sobie nagrania grup metalowych (no dobra trochę było to jednak znęcanie się nad domownikami) i cała złość, frustracja, agresja mijała. Przychodził spokój. I to jest dla mnie najważniejsza cecha heavy metalu – metal koi złość i agresję drodzy rodzice. Pozwólcie zatem swoim pociechom na penetrowanie tego świata jakkolwiek wydaje się on wam przerażający i niewłaściwy.